Simon Rood – De Opstap
In de serie Plein Portret deze week een interview met Simon Rood (77) uit Gorredijk, een echt gevoelsmens met een groot hart, die al 35 jaar vrijwilliger is bij Stichting De Opstap, die activiteiten organiseert voor jong en oud. Naast het Odensehuis, voor mensen met dementie en hun mantelzorgers, vind je er de speel-o-theek, Samen Op Stap, en een schildergroep, knutselgroep, kookgroep, en taalgroep. Op zijn 14e ging Simon al aan de slag in de bouw en werkte altijd in de restauratie. Hij is bijna 60 jaar getrouwd en heeft een dochter en twee kleinkinderen. Zo'n 40 jaar geleden verhuisde hij van Noord-Holland naar Friesland. Tevreden blikt hij terug: ''Ik heb een heel rijk leven achter de rug.''
Wat deed je besluiten om naast je baan ook nog vrijwilligerswerk te gaan doen? ''Nou, het leek me mooi en ik was belangstellend naar hoe het hier ging, en daarom heb ik me toen aangemeld. Op dat moment was er eigenlijk een crisis gaande. Er waren geen vrijwilligers meer om dit voort te zetten. We zijn toen met een klein ploegje bij elkaar gekomen, en uiteindelijk heeft dat geresulteerd in De Opstap, en zijn we cursussen gaan organiseren. Je wilt wat betekenen, en dat is hier dus gebeurd, zeg maar.''
Waar komt dat vandaan, iets willen betekenen? ''Dat zat er van jongs af aan al in. Ik moest mijn twee jongere broers, die allebei invalide zijn, altijd helpen. Ik moest die jongens de trap op tillen, die konden niet zelfstandig naar boven toe. Als oudste kreeg ik de plicht om dat te doen. Ik deed niet echt de verzorging, maar was er wel altijd bij aanwezig. Ik moest ze ook halen en brengen, want ik had een rijbewijs.'' Dat je als jongen al mantelzorger was, vormde dus eigenlijk de basis? ''Als ik nu terug kijk wel, denk ik, dat was een groot onderdeel van mijn jeugd.''
Wat is jouw functie hier precies altijd geweest? ''Gewoon medewerker, bestuurslid, ik dacht mee, en als het kon deed ik nog andere dingen. Hoeveel tijd stak je er in het begin per week in? ''Eerst viel het nog wel mee, want toen was ik niet alleen, ik vormde met nog twee anderen het bestuur, net zoals nu weer het geval is. In die tijd was het een uurtje of 5, 6 per week denk ik, en dat was dan meestal in de avond.'' Maar dat werd al snel meer? ''Ja, want op een gegeven moment kwam er een kentering, er waren steeds meer mensen die afhaakten, omdat ze geen interesse meer hadden, of andere dingen hadden te doen. Net als nu, er zijn nog maar weinig mensen die nieuwe activiteiten hier gaan ondernemen. Ik heb wel weken en maanden gehad dat ik wel 60 uur draaide.''
Hoe intensief ben je zelf betrokken bij het Odensehuis? ''Nou,...(hij kucht en krijgt duidelijk een brok in de keel)... ik ben blij dat ik het Odensehuis hier naartoe heb gehaald, want mijn vrouw heeft al 5 jaar dementie, maar gelukkig nog niet in een vergevorderd stadium.'' Je hebt nu dus ook nog de extra zorg voor haar erbij? En bent naast medewerker nu ook deelnemer? ''Ja, en we gingen ook al samen naar het Odensehuis in Heerenveen, en dat gaf ons heel veel voldoening. Toen ze het daar helaas niet meer konden voortzetten, heb ik gezegd: kom naar Gorredijk. Ik heb hier alles zelf aangekleed en ingericht. We zijn nu met 10 tot 15 mensen.''
Wat drijft jou om je al zoveel jaren belangeloos in te zetten voor je medemens? ''Nou kijk, ik zie dat mensen daar beter van worden, en dat geeft mij voldoening. Als je ziet hoe ze genieten, dat is gewoon prachtig,... (met trillende lippen) sorry...'' Ik zie dat je emotioneel wordt, het doet je heel veel? ''Ja, want zelf ben ik helaas ook ziek geweest. Ik verloor veel gewicht en liep het ziekenhuis in en uit, maar ze konden maar niets vinden. Totdat een alternatieve arts ontdekte dat er een bacterie in mijn darmen zat. Dankzij medicijnen klom ik weer wat omhoog. Maar toen kreeg ik er nog een bult op mijn hoofd bij, wat kanker bleek te zijn. En ik heb ook nog een zonnesteek gehad. Dat was allebei kantje boord.'' En ondanks alles zet je je hier nog steeds in? Je hebt een groot hart. (Hij schiet bijna vol.)
Hoeveel vrijwilligers zijn er op dit moment, die samen met jou de boel draaiende houden? ''We zijn weer met drie personen in het bestuur, waarvan er eentje wel al dik in de tachtig is.'' Maar er staat nog geen nieuwe lichting klaar? ''Nee, daar hebben we weleens om gevraagd, en die komen dan voor een paar uurtjes, en dan is het eigenlijk wel weer zo'n beetje over.'' Vinden ze het niet leuk of hebben ze het te druk? ''Ze hebben het allemaal druk, ieder op zijn eigen manier.''
Komt er ook een tijd dat het genoeg is geweest? ''Nou, die kant gaat het wel op. Kijk, we krijgen straks een nieuw gebouw, daar willen ze naartoe, dus dan houdt het voor mij op.'' Nieuw gebouw, nieuwe mensen? ''Ja''. Gaat dat lukken denk je? ''Dat weet ik niet. Dat kan ik niet vooruit bedenken.'' Maak je je daar zorgen over? (Heel resoluut:) ''Nee. Ik maak me daar geen zorgen over. Ik zie wel wat er van komt, en hoe de bal verder rolt.''
Je loopt bijna tegen de 80, speelt dat ook mee? ''Nou ja, ha ha, dat ik bijna tachtig ben, daar moet ik nog niet aan denken. Maar ze staan hier allemaal voor me klaar. Ze denken aan me. Als ik wat minder ben, zeg maar, dan wordt er aan me gedacht. Ze proberen me zoveel mogelijk werk uit handen te nemen. Kijk, ik deed hier altijd alles, ik zorgde voor de koffie en de thee,... en dat proberen ze allemaal over te nemen. Net als schoonmaken en opruimen.''
Hoe zwaar valt het je om het na zoveel jaren los te moeten laten? ''Geen idee. Ik werk er wel naartoe, natuurlijk.'' Hoe doe je dat dan? ''Nou, door minder uren aanwezig te zijn. En ik heb het geluk, dat ik hier vlak achter woon, ik woon letterlijk om de hoek. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer een valkuil natuurlijk, want als er wat is, dan..., nou ja...'' Doen ze toch een beroep op je? ''Dat komt wel voor, ja, vooral als het gaat om openen en afsluiten. Vaak kom ik om 10 of 11 uur 's avonds om hier de boel af te sluiten.''
Wordt het ook nog gevierd, 35 jaar vrijwilliger bij De Opstap? ''Ze weten het niet, dat het al zo lang is.'' Of wil je niet dat ze het weten? (Hij moet lachen.) ''Nee, dat is niet belangrijk. Ik ben toevallig een paar jaar geleden vrijwilliger van het jaar geworden. Ik werd door een aantal mensen hier gewaardeerd. Die hebben dat bij de gemeente aangegeven, en toen werd ik in het zonnetje gezet, dus eh...'' Ik denk dat jij een lintje hebt verdiend? ''Ha ha ha, nee, ik denk het niet. Ik hoef zelf geen speciale aandacht.''
tekst en foto: Jan ten Brink
De Opstap (De Skâns)
Loaijersstrjitte 2 Gorredijk
Contact: Simon Rood
06-12824835
simonrood@ziggo.nl
