Plein Portret

Rijn de Boer – Huys ter Swaach

In de serie Plein Portret deze week een interview met Rijn de Boer (72) die al 8 jaar lang vrijwilliger is bij Huys ter Swaach in zijn woonplaats Beetsterzwaag. Dit is een particuliere zorginstelling met 26 luxe appartementen voor ouderen, waar samen met de kwaliteit van de zorg een fijne woonbeleving voor de bewoners voorop staat. Op de website wordt verder nog vermeld, dat ze daarbij in goede handen zijn, ertoe doen en gezien worden, en de oprechte aandacht krijgen die ze nodig hebben.

Rijn is een energieke, vrolijke man, met een twinkeling in de ogen, die er veel jonger uitziet dan 72. Na 45 jaar bij Albert Heijn te hebben gewerkt, koos hij er voor om op zijn 64e met vervroegd pensioen te gaan. Nog geen jaar later is hij met een nieuwe carrière gestart als vaste vrijwilliger bij Huys ter Swaach.

''Ik was in de supermarkt de hele dag in beweging. Af en toe zat ik wel even achter de computer, maar dan was het weer hup de winkel in. Toen ik in september 2016 stopte met werken, zijn we eerst twee weken op vakantie gegaan, en daarna was het even wennen. Je bent de ene dag nog vol aan het werk en de volgende dag sta je ineens in de ruststand. Dat is een hele omschakeling.'' In de zomer van 2017 zag hij een stukje in het krantje De Woudklank over vrijwilligster Fokje, die maaltijden bezorgde. ''Toen ik dat las, dacht ik: dat lijkt mij ook wel leuk. Vervolgens ben ik er op een heel aparte manier ingerold, wat ik nooit had verwacht.''

Hij was aan het trainen in de sportschool, en daar was ook Brenda, die in de instelling het onderdeel bewegen met de ouderen verzorgde. ''Ik zei tegen haar dat ik even bij Huys ter Swaach wilde gaan kijken, om te informeren of ze daar nog vrijwilligers nodig hadden. Zij zei dat ik maar lekker door moest gaan met trainen en dat zij wel even naar degene die daar over ging, toe zou gaan. Toen ze na een uurtje weer terugkwam, vertelde ze dat die me uitnodigde om de volgende dag om 11.00 uur op zijn kantoor langs te komen. En toen ben ik hier dus naartoe gegaan, en ben ik nog aangenomen ook. Wat een toeval, niet?''

''Ik ben er zo verder ingegroeid. Ik begon met 1 dag per week maaltijden te bezorgen bij ouderen die elders in het dorp wonen. Vervolgens werd dat twee dagen, op maandag en dinsdag. Maar toch dacht ik: ik kan er nog best wat bij doen, ik heb nog wel wat tijd over.'' Bij goed weer gaat hij nu op woensdag met een bewoner een stuk rijden op de duofiets. En met bewoners die in een rolstoel zitten, maakt hij wandelingen over het pad van het plantsoen of door het dorp, en met minder mooi weer doet hij ook wel ritjes met het busje. ''Per week ben ik ongeveer 6 tot 7 uur als vrijwilliger aan de slag. En dan tel ik alleen wat ik hier doe, want op de dinsdag ga ik ook nog bij een andere zorginstelling duofietsen.''

Over de reden waarom hij dit allemaal doet hoeft hij niet lang na te denken. ''Ten eerste vind ik het hartstikke leuk! Dat staat voorop. En ik vind het gezellig.'' Op de vraag wat er vooral zo mooi aan is, reageert hij met: ''Het geeft veel bevrediging en voldoening! En het werk interesseert me natuurlijk, en het ligt me, anders zou ik het niet doen.''

Hij is altijd een echte winkelman geweest, die graag een praatje maakte met de klanten, en vindt het ook nu vooral mooi om met de ouderen in gesprek te gaan. ''Bij het maaltijden bezorgen kom ik bij mensen thuis die ik al meer dan 50 jaar ken, want zolang woon ik hier zelf al in Beetsterzwaag. In de acht jaar dat ik dit werk nu doe, ben ik veel meer over oude mensen te weten gekomen.''

''Bij zowel het bezorgen als het duofietsen, hoor je veel, zoals bijvoorbeeld over de oorlog, want deze mensen hebben dat zelf allemaal meegemaakt. Soms was dat bij mij weer een beetje versleten of niet goed opgeslagen. Ik heb het ook altijd met de mensen over hoe het gaat, en dan vertellen ze over goede en mindere dagen, maar er zijn er ook bij die helemaal niet willen praten of klagen over kwalen en zo.''

Op de vraag op welke manier hij de waardering merkt van de mensen waarvoor hij dit werk doet, zegt hij: ''Ooh, dat kun je zo aan de blik in hun ogen zien!'' En op de opmerking dat er op zijn eigen gezicht te zien is dat hij er zelf ook blij van wordt, reageert hij met: ''Jaaa, ja, jaja!''

Hoe lang hij er nog mee door wil gaan? ''Ik hoop dat ik de 80 haal.'' Heeft hij voor zichzelf alvast een plekje gereserveerd in Huys ter Swaach? Hij lacht. ''Voorlopig zit ik daar nog niet op te wachten, maar dat zou niet verkeerd zijn. Ik ben hier helemaal thuis.

tekst en foto: Jan ten Brink